Het valt me op dat de meeste boekingen bij Wildgroei door moeders en vrouwen gedaan worden. Als cadeau voor haar man, partner en vader van haar kinderen.
Dat brengt bij mij in gedachten weer bij de eeuwige discussie en overtuigingen over ‘het sterke geslacht’. Want hoe kan het toch dat na elke Olympische Spelen blijkt dat vrouwen de meeste medailles binnenhalen? En dat moeders nog verreweg het meeste voor de kinderen zorgen terwijl ze daarnaast ook nog vaak een baan hebben? Twee voorbeelden die voor mij bewijzen wat een sterke wezens vrouwen zijn.
Sinds de jaren ’60 van de vorige eeuw zijn veel vrouwen naast het managen van hun privé- en werkleven bezig met persoonlijke ontwikkeling, en verdieping in zichzelf. Ik zie veel vaders daar een beetje verloren naast staan. Ze zijn zoekende, en blijven daardoor juist verkrampt vasthouden aan hoe ze het altijd al deden. Vaak ontlenen ze hun identiteit aan externe factoren, zoals hun werk of bezittingen, zonder te weten wie ze echt zijn en wat ze willen.
Dat voelt als zo’n gemis voor die vaders. Alsof ze een gevangenis hebben gebouwd voor zichzelf. Dat verschijnsel ken ik. Mijn grote voorbeeld, mijn vader, was ook altijd op zoek. Niet aanwezig voor mij als kind, terwijl ik hem juist zo nodig had.
Ik wil niets liever dan het zelf anders doen met mijn kinderen, in dit geval specifiek voor mijn zoon. Er wél voor hem zijn, hem wél een veilige bedding geven. Dat is een mooie intentie, maar toch werkt het zo niet helemaal. Want mijn zoon ziet mij, hoe ik dingen aanpak en hoe ik omga met anderen en met mijzelf. Dat is wat ze overnemen, dat is wat telt.
Als ik het met mijn zoon echt anders wil doen dan hoe mijn vader het met mij deed, moet ik zelf aan de slag. Bewust worden van mijn overtuigingen en patronen. Onderzoeken wie ik echt ben, en wat ik echt wil. Het op een andere manier ‘voorleven’, als voorbeeld voor hem.
Wij vaders hebben zelf de sleutel om de deur van onze zelfgebouwde gevangenis te openen. Het onderzoeken van onze overtuigingen en patronen is daarbij essentieel. Grote kans dat blijkt dat je het eigenlijk heel anders wilt doen, anders dan je het vroeger geleerd hebt. Veel meer een beweging vanuit je gevoel, niet meer vanuit je hoofd.
Ik heb zo vaak van vaders gehoord dat ze niet kunnen voelen. Dat is precies een overtuiging die erom vraagt om eens goed te onderzoeken. Een pasgeboren kind kan alleen maar voelen. Zo groeit het. De veiligheid en warme bedding voelend bij moeder en vader, dat het nodig heeft om te kunnen groeien. Echt iedereen kan dus voelen, alleen zijn sommige mensen het verleerd.
Ik begrijp dat het spannend is om de reis naar je gevoel te maken. Met alle overtuigingen die er zijn doen vaders dat niet snel. Dat vraagt om dapper te zijn, om het anders te doen. Niet weglopen voor wat je misschien tegenkomt. Je kunt je kinderen en partner geen groter cadeau geven dan het maken van deze reis. En zelfs jouw vader kan hier op zijn beurt van leren en groeien.
Begin klein. Ga eens met je zoon of dochter de natuur in. Zonder mobiele telefoon, zonder afleiding. Maak een hut van takken, ga op zoek naar zoveel mogelijk kleine beestjes. Wat je ook doet: verbind met hem of haar. Probeer te voelen wat het met jou doet, in de natuur, met je eigen kind. Die zal het heerlijk vinden dat jij er helemaal bent, en beloofd: het levert jou ook een heleboel op. Het vraagt alleen van je om ervoor open te staan.
Heb je de smaak te pakken? Met Wildgroei help ik je heel graag nog wat verder op weg naar je true nature. Op mijn site vind je verschillende programma’s in de natuur, voor vaders alleen, en voor vaders met hun kinderen. Tot daar!